Als GroenLinkser is het best leuk en ook leerzaam om bij onze linkse collega partij te kijken.
Goede gesprekken over onze overeenkomsten, dat zijn er best veel, de verschillen hebben we maar even daar gelaten.
De column is beeldend.....
Tour de Politique
(Patrick Neumann)
Mark verscheen zoals altijd ontspannen en uitgerust aan de start. Hij lachte voluit en maakte zich geen enkele zorgen. Stiekem rekende hij al op de overwinning.
Natuurlijk, de strijd moest nog beginnen, maar in de peilingen stond zijn ploeg er goed voor. Van alle kopmannen was hij bovendien het meest getraind, want zeven weken lang had Rutte elke dag, soms meerdere keren,op en neer naar het Catshuis gefietst. Onderhandelingen mislukt, maar wel een dijk van een conditie.
Dat kon nog niet worden gezegd van Diederik en Sybrand. Wat onwennig zaten zij op hun nieuwe zadels. Sybrand keek naar de fiets van zijn tegenstander. “Mag jij al zonder zijwieltjes van Spekman?” Diederik knikte en zei dat zowel de fractie als het partijbestuur het volledige vertrouwen in hem hadden uitgesproken. Al wist je natuurlijk nooit wat deze mensen al dan niet anoniem tegen de krant hadden gezegd. Dat wilde namelijk nog weleens verschillen. Zeker nu er voor enkele fractieleden geen plaats meer was in de toekomstige ploeg.
“Is dat een echte tandem?”, vroeg Diederik. “Jaja…”, zei Sybrand. "Kijk, ik moet in het CDA toch uit een flink dal trappen met deze campagne en je weet dat achter elke man een sterke vrouw staat”. Buma wees naar Mona Keizer die achterop zat. “Samen kunnen we meer!” en weg waren ze.
Bij de start reed de VVD al meteen weg uit het peloton. In gestrekt tempo joegen Mark & co. hun fietsen over het asfalt, maar nu waren asfalt en VVD natuurlijk al jaren een goede combinatie.
Jolande Sap probeerde op haar bakfiets aansluiting te vinden, maar al in de eerste kilometers reed ze lek. BAM!!! “Stef! Stef! Help me even”, riep ze nog, maar Blok peinsde er niet over. “Ik heb jullie toch ook gesteund met die politiemissie in Kunduz?!” jammerde Sap. “Sorry Jolande, maar de crisis wacht op niemand!” schreeuwde Blok, die al bijna uit het zicht was verdwenen. Gelukkig kwam daar Tofik op zijn BMX-je aangereden. “Och, Tofik help me even alsjeblieft?” “Geen denken aan, ik rijd mijn eigen wedstrijd, ik was toch al geen voorstander van die bakfiets”. “Hoho", klonk het vanuit de bak, waar het voltallige bestuur van GroenLinks op elkaar gepropt zat. “Als jij doorfietst jongeman, heeft dat grote gevolgen voor jouw toekomst bij deze club."
Inmiddels was ook Samsom en route en meesterknecht Plassterk fietste voor hem. Hij had zich moeiteloos, zonder zichtbare jaloezie, geschikt in zijn nieuwe rol. Hij keek achterom. “Is dat niet ontzettend onhandig koersen met al die kinderzitjes op je fiets?” “Neenee” zei Diederik, "ik moet de kiezer laten zien wie de mens Diederik Samsom is. En het feit dat ik vader ben, bepaalt voor een groot deel waar ik voor sta”.
VROEMMMMMMMER reed voorbij ;)
“Sjongejonge…”, sprak Plassterk. “Die Emiel fietst al wekenlang op het buitenblad. Ik krijg er buikpijn van. Wat zeg ik, het is geen fietsen meer, dat is stoempen en harken”. “Vertel mij wat. Hij rijdt alsof ie een brommer heeft ingeslikt” zei Samsom.
“Zijn jullie weer huilie hulie aan het doen?” Daar was ineens Geert. Op zijn tandvlees had hij zich teruggevochten. Even leek het alsof hij aan elastiek hing, maar nu reed hij als een staafmixer door het peloton. Best knap van Geert, want hij is naast kopman ook ploegleider.
En mecanieciën.
En soigneur.
En stiekem ook knecht, want het was niet geheel duidelijk meer wie nog voor Geert wilde knechten. “Is Bosma nu ook weggelopen?”, had Hero nog geroepen voor hij werd gelost, maar Geert had Brinkman enkel aangekeken en wees zwijgend naar zijn oortje. Met Roemer had Wilders het volgende afgesproken: koersen tot het drielandenpunt en dan rechtsomkeert. Fietsen is leuk, maar er zijn grenzen.
Wat niemand doorhad was dat Alexander in het wiel van Geert reed. Vooraf had Alex zich al verkneuteld in bijzijn van Arie Slob. “Arie”, had hij gefluisterd, ”ik heb een plannetje voor vandaag. Ik heb namelijk de achterban van Geert geïnterviewd en nu weet ik precies wat daar speelt en leeft”. Hij keek veelbetekenend naar Arie: dat werd demarreren. “Kunnen we dit gat nog dichtrijden?” vroeg de meesterknecht. Diederik keek bedenkelijk: “Als we nu aanvallen, blazen we onszelf misschien op en is het risico dat we in de chasse patate raken.” Plassterk liet zich zakken naast zijn kopman. “Laten we samenwerken in het peloton, kopgroep terughalen en in de laatste kilometers d’r op en d’r over.” Diederik knikte. ”Precies, linkeballen en desnoods een massasprint…” “Maar stel dat we het niet redden”, zei Plassterk op serieuze toon. “Zeggen we dan eerlijk dat we hebben verloren? Of zeggen we dat de schade minder is dan verwacht en dat we ergens TOCH winnaars zijn?”
12 September is nog ver…